Usanç Vermeyen Tek Şey İktidardır

...

Üniversite, kaçıncı sınıf hatırlamıyorum.

Geyik olsun diye bilgisayar dersine girmiştik. Internet yavaştı, can sıkıntısından Excel'de bir tablo yaptıydım.

Hoca aralarda gezerken görmüş. Çıkıp anlatmamı istedi.

Tabloyu yansıttık, çıktım anlatıyorum formülleri felan, öyle bir saniye, birşey dikkatimi çekti.

Söylediklerimi harıl harıl not alıyorlardı.

O an gururla karışık bir his, hin bir düşünce belirdi, "Cümleleri ben kuruyorum, onlar yazıyorlar, ne söylesem, cümleleri nasıl kursam, öyle yazarlar, yanlış birşey söylesem, onu da yazarlar..."

Özellikle kızlar, not tutan taife evet, hocanın ağzından çıkanı aynen yazar, mal gibi. Lakin konumuz boktan eğitim sistemimiz değil.

O his, güç duygusuydu, küçük bir hükmetme, iktidar, söylediklerini dikte ettirme duygusu.

İnsan ruhuna hitap eden ve tatmin edilmeyi bekleyen iki yüz küsür duygudan yalnızca biri, ancak en esir edici olanı...

İşte o duygu -ve iğrenç itaat/yalakalık/riyakarlık/emir-komuta kültürümüz- devletlu efendilerimizi koltuklarına yapıştıran.

O duygu iğrenç faşist adamlar yaratan.

O duygu "Ben burda kalayım da, hiçbir şey değişmesin, çocuklar ölürse ölsün, siz de alkışlayın lan ibneler" dedirten koca koca (!) parti başkanlarına.

O duygu bir askeri bürokrata siyaset yaptıran.

Ki o duygunun SKT'si de bir türlü geçmez.

Birşeyler değişmedikçe, mesela o duygunun esirlerini lider diye alkışlayan itaat duygusu esirleri kendileriyle yüzleşmedikçe...

O duygu usanç vermez.

...