Sevdiğiniz Şeyi Yapın...

...

Olur.

Mutlu yaşam tacirlerine göre, ne istersek olur, düşüncelerimize göre dünyamız (veya hayatımız her neyse) şekillenir, sevdiğimiz şeyi (işi) yapmalıyız, mutlu olmanın sırrı şükretmeyi bilmektir falan filan.

Oldu.

"Ulan iki dakka işle ilgili stresten kurtulayım bea," diye kendime bir fırsat tanıdım.

Kulağımda MP3'üm, yürüyorum.

Ne yaparsam mutlu olurum lan, diye düşündüm.

Yazmalıyım.

Çizmeliyim.

Müzik dinlemeliyim (hatta rap/nu-metal söylemeliyim).

Tasarlamalıyım.

Herhangi bir martial art'la meşgul olmalıyım.

Beni seven, sevdiğim dostlar* olmalı yakınlarımda.

Aileme hiç olmazsa yakın bir şehirde yaşamalıyım, ait hissedeceğim bir şehirde.

Ve saire.

İnsan When The Music Stops'u dinlerken, Huzur İstiyorum LAN! diye düşünür mü?

Default yürüyüş/bakış ayarı yalnızken psikopat moduysa, düşünür.

İşte hayat öyle her istediğinizi vermiyor sevgili psikologlar, sevgili kişisel gelişim yazarları. (Bence esas psikopat da sizlersiniz.)

Stres yüklü bir işi S.S. kuralına binaen yapıyorum ve yapmaktan mutlu olacağım şeyleri ya yapamıyorum yada küçücük zamanlara, kaçamaklara sığdırıyorum.

Yapmaktan mutlu olacağı şeyleri meslek edinmiş (sanat, spor, bilim vs.), manevi tatminin doruklarında gezen azınlığa imreniyorum.

Bunları düşündüm Atakum'un denizine bakarken.

Sonra kendime verdiğim ara bitti.

...

* Onlar İstanbul, Ankara ve İzmir'e dağılmış bir avuç insan. Allah'tan bir tanesi Samsun'da yaşıyor. En azından bir tanesiyle aynı şehirdeyim... Sevgiyle anıyorum seni abi, bir haftasonu tatile gittin, dağıldım bak. Belki de bu depresiflik geçen haftadan bakiye, lakin o konuya hiç girmiyorum. Private, senle konuşmam lazım. Alkol ve hatun kısmısı mevzuunda yoğurdu üfleyerek yemeye çalışan, hedonizm kaçkını biri olarak, kendi paramla yanından geçemeyeceğim bir Çeşme mekanında, emir komuta ile, şaşalı bir Beach Party'de Kandil gecesi geçirmek, eğleniyor görünmek zorunda kalmak... Zordu be abi.