Keep Punchin

Evet yaptım.

Hayalini kurup kurup ertelemenin, beklemenin alemi yoktu.

O salonu gördüm o sokaktan geçerken, kapıyı açıp o toraman delikanlıya merhaba dedim, sekizde uğramamı söyleyince eve dönüp, medeniyet yularımı fırlatıp, iki yıldır mahzun bekleyen şortumu, eldivenimi çantaya tıkıştırdım ve o salona girdim.

İki saat boyunca 105 kiloya ulaşmış hamlama rekorları kıran yüksek kolesterollü ayarsız -bir ayda 25-30 kilo verip alabilen- vücudumla hoplayıp zıpladım. Yalnızca 12 yıl önce 1 yıl Kung-fu, 5 yıl önce 5 ay hem boks hem Kung-fu, 2 yıl önce de 2 ay Muay-thai yapmış biri olarak kendimi eski Muay-thai'cı diye tanıştırdım ve çoluk çocuğa "en kötü muay-thai'cı en iyi kickboxer'dan sıkıdır"ı ispatlarcasına gösterdim teknikleri. Yaşça benden küçük gösteren hoca da boksumun hala iyi olduğunu söyleyerek haftanın her günü gelmemi istedi.

Şimdi diyeceksiniz ki o izbe, küçük, lümpen salonda ne buluyorsun, yüzmeye, basketbola vakit ayırsana.

Haklısınız, çünkü o aynaları buğulatan ter kokusunun içinde, o iki saat boyunca nice umutsuz inşaat işçisi, nice yorgun hamal, nice yoksun pazarcı çocuğun şampiyonmuşçasına değerli, güçlü ve sorumlu hissettiklerini; gücünüze, kontrolünüze inandıkları zaman size nasıl saygı duyduklarını bilmiyorsunuz, o ölesiye yorgunluğu tatmadınız, havada uçuşan kendi ter damlalarınıza çarpmadınız.

...