Pazartesi, Ekim 4

Manzara

...

Kazım Koyuncu'yu saygıyla torpido gözüne koyup Yeni Türkü'yü sürdü arabasına Gerze manzarasından Sinop'a yaklaşırken. Akdeniz'den Karadeniz'e uzanan hayatını düşündü göz açıp kapayıncaya kadar. Önceki hayatında Zeki Müren vardı.

Yalnızlığı düşündü ve bitti artık bu son derken yeniden aşkları.

Bahar yorgunluğuydu belki hayatının baharında çöken omuzlarına. Araba çekmiyordu dünyanın yükünden.

Ilık yaz ikindilerinin gölge serinliğinden, esintili bahar sabahlarının ürpertisine çevrildi birden hissettikleri.

O kadar acı çekiyordu ki, varolmanın sevincine varacaktı neredeyse.

...

Önce anlam veremedi o nedensiz yarım gülümsemenin saniyelerce süren yayılışına.

Sanki yaraları ağır değildi.

Olgunluğun yeşilinden geçerken karşısına çıkıveren mavi, uzun zamandır kalbinin derinlerine ittiği o en yakın dostu hatırlatıyordu.

Gerze'ye çıkarken karşısına bir "bir kere geleceksin şu dünyaya be!" ihtarı gibi çıkıveren deniz, onu tekrar yoldaşı yapıyordu umudun, umudunun.

Hayatın tortusuna saygılar sunup geleceğe doğru yol alan bu çocuk adama sunulan bu saniyeler, sanki umudun manzarası oluyordu hayata dair.

...

3 yorum:

Adsız dedi ki...

gezerken aklıma geldi bu sayfa. unutmuşum adını da zorlandım baya.. blogunun adını tabii ki:)

nasılsın?

Shere Khan dedi ki...

iyi?

Adsız dedi ki...

sevindim. hep iyi olmak gerek.