Evler

Akşam dar attığımda yine kendimi dağınık evime her zamankinden azıcık farklı bir manzarayla müşerref oldum, anahtarlarımı koyduğum yerdeki Migrosçuluğumdan beri kullanmadığım boş el çantam sanki karıştırılmıştı. Evdeki bu tek farklılık bi bokluk olduğuna işkillenmeme yetti. Yine de sadece "?" dedim.

Cebimdeki bozuklukları her zamanki gibi -yine zamanında non-food envanteri yaparken farkına varıp kendi mağazamdan satın aldığım- araba şeklindeki kumbarama atacakken fark ettim aylardır boşaltılmayı bekleyen kumbaramın yok olduğunu. Üç senedir farklı şehirlerde olsa da aynı masanın üzerinde duran kumbaram artık yoktu.

Üzücü olan, siz yokken birinin sınırsız bir cüret ve güvenle özelinize girmiş, umarsızca didiklemiş, sonra da kapıyı çekip gitmiş olması.

Yoksa bunları karaladığım 5 yıllık notebook'ta, neredeyse bir yıldır açmadığım televizyonda, kitaplıklarımda, en önemlisi özel eşyalarımda bir halel yok, olmaz da kolayından. Pahaları yok ki hiçbirinin.

Hırsızın benden alabildiği, sadece "bozukluklarım" olmuş.

Bana verdiği ise, sabah sabah daldığım gelmiş geçmiş tüm "evlerimi" düşünme seansım. Bence ben kazançlıyım.

Yalnız olmadığım evler : Doğduğum ev, kerpiçten, müstakil, bahçeli, samanlıklı, tavuklar, eşek, ben doğduktan on sene sonra betonarme. Yeşilova'da üç yaşındayken sık sık kaybolduğum, keyfime göre kahveye falan gidip mahalle amcalarına çay ısmarlattığım zamanları, kaldığımız evi ise hatırlamıyorum. Sonra Konuralp, kira, seksenler, ev sahibimiz yaramazlığıma kızardı, kolum sargılı, incitmişim, ilkokulda kurdele. Düzce, 90 metrekare, kendi evimiz, doksanlar, Anadolu Lisesi, herşeyin çok güzel olduğu zamanlar, çocukluğum. Deprem.

Yalnız olduğum evler : Mecburen koparıldığım mutlu çocukluğumun asi ve agresif bir ergenliğe evrildiği 6 ay kirada oturduğumuz ev, sonrasında kendi inşaatımıza geçtiğimiz, annemlerin 10 yıl sonra emekli olduklarında gelip taşınacakları, şu anda oturmakta oldukları ve benim hala nefret ettiğim ev, şehir. Amcamlarla yaşıyorum ama yalnızım. ÖSS. İzmir. Annemin prefabriklerden komşularının çocukları da İzmir'i kazanmış, Düzcelilerle çıkılan ev, Evka-1'de. Sonra kendim çıktığım 1+1 ev. Sonra Fatih'le çıktığımız Kürt Fuat'ın evi. Sonra Şirinyer, Fatih'le iki yıl izbe bir yerde yaşadık, dibi birlikte gördük, paylaştık. Askere belediye otobüsüyle gidiş. Sonra Samsun. Eşyalı ev. Ankara. Batıkent'te müstakil. Tekrar Samsun. Atakum. Hala burdayım.

10 yıl dile kolay, 26 yıllık hayatın 10 yılı.

Penelope'nin eşyalı 90'lardan kalma evindeki gibi ben de saat tıkırtısı falan mı istiyorum? Çiçek yahut kanarya. Beni bu eve bağlayacak birşeyler.

...

Resim: Üsküdar'da bir ev.